Ludkiewicz Adam Julian (1885–1958), profesor metalurgii stali Akademii Górniczo-Hutniczej (AGH) w Krakowie. Ur. 11 VII w Kauklach w pow. poniewieskim, był synem Feliksa, właściciela ziemskiego, i Antoniny z Bukowskich, bratem Seweryna (zob.) i Zdzisława (zob.).
Szkołę realną ukończył w r. 1903 w Libawie, w l. 1903–14 studiował w Instytucie Górniczym w Petersburgu i ukończył go jako inżynier metalurg; studia trwały długo ze względów materialnych, utrzymywał się z korepetycji i pracy doraźnej. W l. 1914–20 pracował w Petersburgu w Zakładach Putiłowskich jako pomocnik szefa stalowni. Po przyjeździe do Polski był w l. 1920–2 inspektorem hutniczym Urzędu Górniczego w Dąbrowie Górniczej, w l. 1922–58 pracował w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie jako asystent i adiunkt H. Korwin-Krukowskiego, od r. 1931 jako docent metalurgii ogólnej i żelaza, od 1932 jako profesor nadzwycz. na Wydziale Hutniczym AGH; metalurgię dla górników wykładał już od r. 1925, dla hutników od 1928. Równocześnie w l. 1936–9 był delegatem do Senatu AGH. W l. 1920–31 był nauczycielem i kierownikiem wydziału hutniczego Państwowej Szkoły Górniczo-Hutniczej w Dąbrowie Górniczej. W czasie drugiej wojny światowej został wywieziony z gronem profesorów krakowskich 6 XI 1939 do Sachsenhausen, po powrocie zorganizował, wraz z W. Goetlem i M. Czyżewskim, średnią szkołę górniczo-hutniczo-mierniczą w Krakowie, która przekształciła się w tajną AGH i przetrwała do r. 1945. Od t. r. L. był profesorem zwycz. metalurgii stali na Wydziale Hutniczym AGH, w l. 1945–7 prodziekanem wydziału metalurgii. Doktorat nauk technicznych otrzymał w r. 1953.
L. był autorem ok. 70 prac z zakresu metalurgii żelaza, m. in. Tablice ciepła właściwego i obliczania temperatury spalania (Dąbrowa Górnicza 1925), Bilans wielkiego pieca (Dąbrowa Górnicza 1930), Zagadnienie ruchu gazów gorących w piecach metalurgicznych (Sosnowiec 1931), Budowa i wymiary pieców martenowskich (Kr. 1943), Elektrometalurgia stali (Kr. 1950), Metalurgia stali (Łódź 1958). W r. 1945 opracował elaborat o stanie hutnictwa polskiego na konferencję poczdamską. Miał duże zasługi w pracach wdrożeniowych. W r. 1931 opracował dla Huty Pokój zagadnienie wpływu udziału surówki na wskaźniki i parametry wytopowe (rzecz aktualna do dziś przy planowaniu w każdej stalowni), po drugiej wojnie światowej – dla tej samej huty – zagadnienie procesu wysokofosforowego; był szczególnie czynny przy sprawie wyboru właściwych procesów stalowniczych w Nowej Hucie w Krakowie. Odznaczony był m. in. Komandorskim i Oficerskim Krzyżem Polonia Restituta. Żonaty z Heleną z Budkowskich, dzieci nie miał. Zmarł 8 VII 1958 w Krakowie i pochowany został na cmentarzu na Salwatorze.
Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964), Kr. 1965 s. 130–3 (fot.); – „Dzien. Pol.” 1958 nr 162; – Arch. AGH.
Stanisław M. Brzozowski